Wat was het gisteravond toch stil op straat. Even dacht ik dat er weer een voetbalwedstrijd van het Nederlands elftal bezig was, maar nee, een uitzending van Peter de Vries was het die de gemoederen zo bezig hield. Het blijft hetzelfde genre, deze keer geen nationalistische gevoelens of honger naar de bal, maar honger naar bloed. Dan blijkt ook hoezeer de publieke terechtstellingen van een paar honderd jaar geleden, heden ten dage danig gemist worden door de gemiddelde Nederlander. De laatste terechtstellingen in Nederland dateren ook alweer uit de jaren na de tweede wereldoorlog en waren niet openbaar.
Nee, dan de dagen van Oldenbarneveldt. Of moet ik zeggen de laatste dag van Johan? Men kon op het Binnenhof over de hoofden van de kijklustigen lopen. Zo gaat dat nu nog in Ar Riyad, China, VS en menig andere Middeleeuwse Staat, waar deze oude tradities nog steeds in stand worden gehouden.
Wat is dat toch, dat de bevolking zo aantrekt bij executies? Is dat het zien van bloed, het beseffen van hun eigen vergankelijkheid of is het een diep gekoesterde wens zelf iemand te vermoorden, maar wordt dit door de wetgeving aan banden gelegd?
Ik opteer voor het laatste. Het jacht- en territorium instinct, als het ware.
Hoe kan de moderne mens, in de landen waar geen terechtstellingen meer plaatsvinden, deze bevrediging dan krijgen? In het diepst van zijn wezen zal er altijd een gemis zijn. Iets waar men zich niet bewust van is, maar wat men toch terdege voelt.
Onbewust zoals altijd, gaat de moderne mens op zoek naar bloed en vindt dat in de sportwedstrijden. Het gegil en gekrijs bij een heden ten daagse voetbalwedstrijd moeten haast van de zelfde orde van grootte zijn als destijds bij de executie in 1619 op het binnenhof in Den Haag.
Het programma van P. R. de Vries moet ook iets dergelijks losgemaakt hebben in de Nederlander. Het gevoel alsof men jaagt op loslopend wild, het gevoel alsof je het angstzweet van het dier al ruiken kan en tenslotte het onvermijdelijke genadeschot. Dit alles niet door hemzelf gegeven, maar in de persoon van Peter Rudolf, iemand waarmee de kijker zich goed kan identificeren.
De installateurs van mijn keukenblok hebben het nu nog over de geslaagde jachtpartij van gisteravond. Het was wel laat geworden, half een, maar je moet toch iets over hebben voor zo’n onvergetelijk avontuur. Een avontuur waar ze nog de hele week op teren kunnen en die voorlopig de honger naar bloed weer even gestild heeft.
Tot de volgende P.R. de V.-uitzending, voetbalwedstrijd of wereldoorlog.
Nee, dan de dagen van Oldenbarneveldt. Of moet ik zeggen de laatste dag van Johan? Men kon op het Binnenhof over de hoofden van de kijklustigen lopen. Zo gaat dat nu nog in Ar Riyad, China, VS en menig andere Middeleeuwse Staat, waar deze oude tradities nog steeds in stand worden gehouden.
Wat is dat toch, dat de bevolking zo aantrekt bij executies? Is dat het zien van bloed, het beseffen van hun eigen vergankelijkheid of is het een diep gekoesterde wens zelf iemand te vermoorden, maar wordt dit door de wetgeving aan banden gelegd?
Ik opteer voor het laatste. Het jacht- en territorium instinct, als het ware.
Hoe kan de moderne mens, in de landen waar geen terechtstellingen meer plaatsvinden, deze bevrediging dan krijgen? In het diepst van zijn wezen zal er altijd een gemis zijn. Iets waar men zich niet bewust van is, maar wat men toch terdege voelt.
Onbewust zoals altijd, gaat de moderne mens op zoek naar bloed en vindt dat in de sportwedstrijden. Het gegil en gekrijs bij een heden ten daagse voetbalwedstrijd moeten haast van de zelfde orde van grootte zijn als destijds bij de executie in 1619 op het binnenhof in Den Haag.
Het programma van P. R. de Vries moet ook iets dergelijks losgemaakt hebben in de Nederlander. Het gevoel alsof men jaagt op loslopend wild, het gevoel alsof je het angstzweet van het dier al ruiken kan en tenslotte het onvermijdelijke genadeschot. Dit alles niet door hemzelf gegeven, maar in de persoon van Peter Rudolf, iemand waarmee de kijker zich goed kan identificeren.
De installateurs van mijn keukenblok hebben het nu nog over de geslaagde jachtpartij van gisteravond. Het was wel laat geworden, half een, maar je moet toch iets over hebben voor zo’n onvergetelijk avontuur. Een avontuur waar ze nog de hele week op teren kunnen en die voorlopig de honger naar bloed weer even gestild heeft.
Tot de volgende P.R. de V.-uitzending, voetbalwedstrijd of wereldoorlog.
3 opmerkingen:
Geachte eerwaarde,
U bent weer scherpzinnig en doortastend in deze psychologische detective.
Ik ben blij dat ik die uitzending heb overgeslagen. In de aanloop heb ik natuurlijk wel iets meegekregen. Zo'n doordachte nagel-'m-aan-het-kruis-mediashow kan je niet ontgaan. Via het NOS Nieuws werd ik (vrijdagavond??) gewaar van de plannen van Peter om eens een nieuw kijkcijferrecord te breken. Hij had reeds met de moeder gesproken die er natuurlijk helemaal stuk van was. Deed hem zelf ook veel om zulk verschrikelijk nieuws aan een moeder te moeten brengen (impliciet gaf hij dus al aan dat ze hard bewijs tegen die jongen hadden),waarop Peter pretendeerde een snik in te slikken. Illustreert maar weer wat voor een geweldige grote zak van een egotripper die Peter is want desondanks heeft hij het beeldmateriaal gewoon de kabel opgeslingerd. Vraag me af of de nabestaanden van het verdwenen meisje hier blij mee zijn. Het had voor justitieel onderzoek aan de autoriteiten moeten worden doorgespeeld. Deze uitzending kan nog wel eens een negatief effect hebben op een eventueel strafproces. Volgens mij is die handlanger ook niet helemaal fris. Kreeg 5000 euries op maandbasis om die J. er in te luizen. (reken maar niet dat een rechter zulks waardeert). Die moeten ze ook nog eens bespieden met een verborgen camera, net als Peter.
En ook dan ga ik lekker NIET kijken. Stem ik wel af op Hercules Poirot. Die had geen schreeuwende supporters nodig.
Bonsoir,
Ignatius
Yo man, dat is f**cking conjo jangen, ga toch lekker pingpangen
@a. de laar
Flex, sagbi.
Beetje zoutig van jou dat f**cking.
Praat normoelulu of tapi mofo. Ie bent toch geen zibbie ?
Houdoe,
Ignatiouz
Een reactie posten