Het dropje van Opa

Na zo’n 35 jaar sigaretten, sigaren en pijp gerookt te hebben ben ik ondertussen alweer anderhalf jaar clean. De frater gaf, spreekwoordelijk, de pijp aan Maarten of had er tabak van. Debet hieraan was niet alleen de almaar groter wordende macht van de antirook-Taliban, die mij en mijn collega rokers steeds meer rookplekken afnam, maar vooral het hoesten als ik ’s morgens opstond, deed voor mij definitief de knoop doorhakken. Dat de buren in mijn rokerstijd nooit aanklopten vanwege lawaaioverlast als ik weer eens mijn longen leeg blafte, verbaast mij nu nog steeds.
Om nu te zeggen dat ik niet meer verslaafd ben zou een leugen zijn. Gisteren nog dacht ik aan het roken van zo’n lekker sigaretje, een ritueel wat decennia lang mijn pauzes, ontmoetingen, feestelijkheden, na gedane arbeid, opstaan en horeca bezoek beheerste. Het gebeurt niet zo vaak meer, maar toch, af en toe als de situaties zich voordoen komt die drang naar boven.
De eerste twee maanden waren verschrikkelijk. Wat moest de frater in godsnaam nu met zijn handen doen, als hij een bekende op straat tegenkwam. En hoe kon ik mijn pauzes vullen? Toch niet alleen met eten, om nog maar te zwijgen van mijn slapeloze nachten.
Na die tijd waren de eerste gevolgen al direct zichtbaar, 20 kilo in drie maanden erbij. Ik leek wel een echte Capucijner. Nu is mijn gewicht alweer tijden stabiel rond de 100 kg en heeft de strijd tegen het overgewicht de plaats ingenomen van die tegen het roken.
Achteraf gezien ben ik misschien wel op tijd gestopt met mijn verslaving, want dit jaar moeten zelfs de laatste bolwerken van de rokers eraan geloven. De horeca namelijk, moet op 1 juli 2008 rookvrij zijn.
Hoe moet dat nu verder voor onze tabaksjunkies? Een opvang zoals wij die al jaren kennen voor de heroïne-, cocaïne- en alcohol-verslaafden, bestaat er niet. Ik heb ook nog niet gehoord van AA zelfhulp groepen.
De frater weet de oplossing. Die werd hem jaren geleden aangereikt door zijn naamgenoot, opa Gijs. Als klein fratertje ging ik op zondagmorgen na het kerkbezoek altijd naar opa waar de mannelijke helft van de familie steevast aan het klaverjassen was. Fijn was dat om als 5 jarige bij de grote mannen te horen. Maar dat kerkbezoek maakte je ook hongerig en het duurde nog wel een uur eer de vrouwen hun wederhelften en kroost kwamen halen voor de maaltijd. De grote kerels hadden blijkbaar geen last van honger want ik zag ze altijd kauwen op iets wat zwart en kleverig was. Ha, dropjes dacht ik in mijn onwetendheid en vroeg aan opa of ik er ook een mocht. Welja, zei opa om van mijn gezeur af te komen, hier heb jij er ook een, maar wel opeten! Ik heb het geweten. Het resterende uur, tot mijn moeder ons kwam halen, lag ik kotsend en badend in het zweet boven de composthoop in de tuin, zwerend dat als ik eenmaal beter zou zijn, ik nooit meer een dropje van opa wilde hebben.
Ja het dropje bleek pruimtabak te zijn, iets wat vroeger veelvuldig gebruikt werd, maar heden ten dagen in de vergetelheid is geraakt.
Dus verstokte rokers in Nederland, blijf uw nicotineverslaving voeden en stap over op pruimtabak. Gegarandeerd geen afkickverschijnselen!
Anders weet de frater er nog wel een, snuiftabak, echter dat ligt nogal gevoelig in de horeca!