Burgerlijke afhankelijkheid

Ik woon, alweer sinds 1990, in een naoorlogse etage woning. U kent dat wel, enkel glas, een kleine woonkamer en drie nog kleinere slaapkamers. Een voor de jongens, een voor de meisjes en de grootste, tevens de enige met slot, voor de ouders, zodat ze zich van de blaten terug konden trekken om die overige twee slaapkamers tot de nok toe vol te pompen met kroost. Het heeft overigens niks met de katholieke vermenigvuldigingsdrift te maken, want zoveel wonen er niet in Groningen en nu zeker niet meer na het vertrek van bisschop Wim Eijk naar Utrecht.

Verwarming ging via mijn gaskachel in de woonkamer. Ik liet altijd de deur naar de gang open, zodat de keuken, douche en “kinderkamers” vorstvrij bleven. Mijn slaapkamer(de ouderlijke) grenst aan de woonkamer, dus met de deur open bleef het daar toch nog altijd zo’n 15 graden. Een prettige slaapkamertemperatuur.
Zo ging dat in mijn huis tot augustus vorig jaar. De woningbouwbonzen besloten dat ik in aanmerking kwam voor de aanleg van een centrale verwarming. Ja, zo gaat dat als ze de wijk niet mogen afbreken. Dan maar op een of andere manier de huur omhoog schroeven! Kan de jaarlijkse premie van de directeuren tenminste betaald worden. En wij weten ondertussen met zijn allen dat die premies niet mis zijn.
Heerlijk vond ik het. Nooit meer in een ijskoud bed gaan liggen en ook ’s ochtends eens lekker een boekje in bed lezen, kon afgelopen winter. Om nog maar van de ferme douchestraal te zwijgen. Voorheen deed ik het met een geiser en een onverwarmde ruimte. Brrrr.
Fantastisch dus tot vanmorgen. Ik zette de thermostaat op leeftemperatuur en keek even naar het ochtend nieuws op tv toen opeens de stroom in de hele straat uitviel. Mijn huis amper op 17,5 graden en ik moest me ook nog douchen. Niks deed het meer! Al mijn leefcomfort berustte op de aanwezigheid van stroom.

Wat was ik vroeger toch onafhankelijk van de nukken van de stroomleverancier! De gasverwarming bleef lekker doorbranden en douchen kon ook nog steeds. Het enige wat ik altijd op voorraad in huis had(en heb) waren kaarsen en flessen Spa. Niemand deed mij wat!
Niet dat ik toen onafhankelijk was, maar nu is dat dus een stuk minder. De staat is overigens wel gebaat bij meer afhankelijkheid van de, liefst onmondige burger. Zo was dat vroeger, is het nu en zal in de toekomst alleen nog maar meer worden naarmate het gepeupel dommer en onmondiger wordt.
Tja het had erger gekund, de gastoevoer had ook nog eens gestopt kunnen worden(bv in de Oekraïne). Dan zou er niets meer zijn, als je niet in het bezit bent van een houtkachel, hout en een schoorsteenafvoer. Laten ze het laatste nu bij voorbaat al niet meer aanleggen in nieuwbouwhuizen. Een gestandaardiseerde afhankelijkheid om het zo maar te noemen!!

Misschien moet de frater maar weer terug naar zijn klooster waar nog alles selfsupporting was.