Mens sana in corpore sano

Het was even rustig bij de samenkleving.
Nee, de Frater moest niet onderduiken na het plaatsen van de spotprent van Kurt, toch wel een beetje, maar dan onder de wol. Geveld door een tegenstander die moeilijk te bestrijden viel, zowel binnen als buiten de ring, het noro-virus.
Dat lijkt eigenlijk ook een beetje op die onzichtbare en onbekende tegenstanders waarvoor Kurt Westergaard nu wel ondergedoken zit. Er is zelfs een fatwa uitgesproken over de oude kerel en de protesten tegen Denemarken laaien weer op in de Islamitische wereld.
De Frater is blij dat er nu eindelijk steun komt via een oproep om zijn tekening in alle Europese kranten te plaatsen en zo te laten zien dat we collectief niet van dergelijke middeleeuwsfundamentalistische praktijken gediend zijn.

Domheid is ook een tegenstander die, zowel binnen als buiten de ring, moeilijk te bestrijden is.

Het neuro-virus noem ik het maar.

Ja mensen, ziektes slaan altijd in momenten van zwakte toe, lichamelijk dan wel geestelijk.
Geef ik mijn lichaam te weinig aandacht, word ik geveld door het noro-virus. Voed ik mijn geest niet, dan zal het neuro-virus genadeloos toeslaan.
Zorg daarom goed voor beiden en uw weg kan ver gaan, of zoals het speekwoord luidt:
Mens sana in corpore sano.

Zo, nu neem ik eerst een welverdiende bruine Belg, mijn darmen kunnen er weer tegen.

Op eenieders geestelijke en lichamelijke gezondheid dan maar!

Foto: het noro-virus

In memorium Huub Lanters

Zaterdag kreeg de Frater een mailtje van een oud- bandlid, dat een voormalig strijd- en feestmakker op Valentijnsdag overleden was.
Huub was een van de eerste mensen die ik in 1979 in de stad kennen leerde, hij was politiek actief in de kraak beweging en heeft samen met o.a. Harrie, de Kraak Organisatie Groningen opgericht.
De Frater heeft veel met Huub in hemelse sferen gereisd, we stonden op de barricades in Amsterdam, een tijd samen in een kraakpand gewoond, Frankrijk doorgefietst, heel veel politieke- en huisvestingsacties met hem meegemaakt en regelmatig samen de nodige stofzuigeracties op feestjes in Groningen en Amsterdam gehouden. Vooral herinner ik mij onze fietstochten na nachtelijke feesten, in de ochtend met kater, vishengel, microdots en de laatste potten bier op pad. De Frater is hem de afgelopen 15 jaar uit het oog verloren. Dat dan ook weer niet helemaal, want hij woonde bij mij in de buurt. Zo kwamen wij elkaar soms bij de supermarkt tegen, of op feestjes van het boven vermelde bandlid.
Huub had een jaar of wat geleden al eens een ernstige waarschuwing gekregen in de vorm van een hartaanval en heeft zijn leven na die tijd (gedeeltelijk) een gezondere invulling gegeven, echter het roken en genieten van flessen wijn bleven op zijn programma staan.
Sinds 1981 was hij werkzaam in popcentrum VERA als administrateur. Hier kreeg hij afgelopen week ook zijn fatale hartaanval, waardoor hij op Valentijnsdag overleed.
Huub werd slechts 55 jaar.
Hij wordt dinsdag 19 februari om 12 uur, hier in Groningen gecremeerd.

Een goede vaart en behouden thuiskomst Huub.

Zie ook: http://digitollegrieze.web-log.nl/digitollegrieze/2008/02/huub-van-vera.html#comments

en

http://www.avifaunagroningen.nl/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=890&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=

Nieuw logo ‘de samenkleving'

Sinds een dag of twee, is het blog van de Frater verrijkt met een nieuw logo, ontworpen door Master Peanut (zie ook http://www.peanutsweb.nl/).
Een tekening van een boksende Frater. Boksend tegen alle onrecht, domheid, de samenkleving,misleiders, uitbuiters, de wereldregering, het Hollandse broekenpoepen en boksend voor echte persoonlijke ontwikkeling en groei.
De tekening is er in een vorm met tekst(zie 'over mij') en zonder tekst(hierboven). Ik ben er nog niet over uit welke ik definitief ga plaatsen. Als de trouwe Samenkleving-lezers een voorkeur hebben voor een der beiden, laat het de Frater weten
De Frater is in ieder geval erg blij met het werk van Master Peanut, the savage artist. Bezoek ook eens zijn pasgeboren site, te vinden in mijn links, en overtuig u zelf van zijn kunnen.
Als de katholieke fundamentalisten(de inquisitie) hem nu maar met rust laten, anders hebben we er weer een martelaar bij!

PS

Er is inmiddels al een keuze gemaakt. Hij is gevallen op bovenstaande versie.

Frater Venerius

Kort Lontje

Gisteren werden in Denemarken drie (!) mensen met een Arabische achtergrond opgepakt, die Kurt Westergaard (72 jaar) wilden vermoorden. Kurt Westergaard is een van de Deense cartonisten, die in 2005 spotprenten van Mohammed uitbrachten, waarna in de Islamitische wereld de pleuris uitbrak en zeker twee Deense ambassades in rook opgingen.
Daar de Frater niets van doen heeft met censuur of rituele ambassade-verbrandingen, laat staan executies vanwege tekeningen, prijkt vanaf vandaag uit solidariteit, Kurt’s spotprent op mijn blog.
Zijn er zieltjes die hierdoor gekwetst raken, schroomt niet en meld u bij de boksende Frater, misschien kan hij u dan duidelijk maken wat een echte kwetsuur is.

Night of the Gypsies

Vanmorgen stond een kaartje kopen voor de Taraf de Haïduks als eerste op mijn programma. Om 10.00 uur ging de kassa van de Oosterpoort open en de Frater was de eerste klant vandaag.

“Hoeveel kaartjes wilt u hebben, Frater?”
“Nou eh, eentje mevrouw.”
“Das prima, mag ik uw postcode en huisnummer?”
Dat is nieuw voor de Frater. Om een kaartje voor een voorstelling in de Oosterpoort te kunnen kopen, hebben ze mijn adresgegevens nodig?
“Mevrouw u kunt € 22 van mij krijgen, maar mijn adresgegevens lijken mij niet noodzakelijk om een kaartje te mogen kopen.”
Ja mensen, het aanleggen van een database is zo’n lucratieve bezigheid, dat de afdeling kunst en cultuur zich er ook al mee bezig gaat houden.
De dame achter de kassa was blijkbaar niet van mijn repliek gediend en een onweer stond op losbarsten. Het gratis programmaboekje kon er niet meer bij haar van af, dat moest ik dan maar in de foyer opsnorren, tussen alle andere reclame. Ik wenste haar nog een fijne dag en ging naar op zoek naar mijn fiets, de zon scheen en de wereld wachtte.

Sneu vindt de Frater zoiets, dat een arbeider zich persoonlijk aangevallen voelt, als een klant niet ingaat op een vraag van hogerhand. Een verzoek dat de arbeider in opdracht van zijn/haar baas moet vragen, niets persoonlijks, gewoon werk en in mijn geval zelfs geen werk.
Mevrouw achter de balie had zich als hoogste doel gesteld; het tevredenstellen van haar superieuren, daar waar ik altijd ‘de klant is koning’ met de paplepel ingegoten kreeg.
Ik kom dit soort verzoeken de laatste tijd meer en meer tegen en daar waar het niet noodzakelijk is, zal men van mij geen gegevens krijgen. Men hoeft geen adresgegevens, telefoonnummer, bankrekeningnummer, kenteken van mijn auto of schoenmaat als ik bij de kruidenier om de hoek een pakje koffie ga kopen. Hij verleidt ons met een bonuskaart, waarmee kortingen op sommige artikelen verkregen wordt. Laat men de bonuskaart scannen, om een paar centen korting te verkrijgen, wordt meteen onze hele inkoop in de computer opgeslagen. Ook ons koopgedrag probeert men dus in een database te verwerken.

Om dezelfde reden betaal ik dan ook NOOIT met mijn bankpas. Ik ga eerst naar de flappentap en betaal vervolgens cash, dat wat ik nodig heb. Ik sta dan ook altijd verbaasd over het feit dat zoveel Nederlanders onwetend en niet nadenkend aan deze systemen meewerken. Ja, ik vermoedde het allang: In elke Nederlander schuilt een spion!

Straks moeten we nog een pasje aanschaffen om naar de wc te mogen. Kunnen ze het toiletbezoek van de medemens gaan registreren.

Ik zal woensdag de proef op de som doen in de Oosterpoort bij de Taraf de Haïduks, waar het bier weer ruimschoots zal vloeien en mijn blaas frequent geleegd moet worden.

Zonder vertoon van een legitimatiebewijs natuurlijk!

Nederland koud verklikkerland

Vandaag zag de Frater een bericht op RTL-teletekst dat hem zijn wenkbrauwen deed fronzen en hem noopte in de digitale pen te klimmen:

Meld Misdaad Anoniem vaker gebeld.
Het meldpunt MMA is vorig jaar veel vaker gebeld dan het jaar ervoor. MMA kreeg ruim 80.000 telefoontjes, 19 % meer dan in 2006.
Van de 80.000 telefoontjes werden er 22.850 meldingen naar politie en justitie doorgestuurd. De meeste hadden te maken met drugszaken.
Volgens MMA’s jaarverslag is een kwart meer misdrijven opgelost dan in 2006.
“Dit waren er 876, waarbij 1111 mensen werden aangehouden.” Het nummer werkte ook preventief. Er werden meer misdrijven voorkomen dankzij een telefoontje.

Dat de Frater vroeger wiskunde in zijn vakkenpakket had komt hem nu nog goed van pas.
Een paar statistische gegevens, even uit mijn hoofd bereken ik:

• Dat deze telefoontjes een oplossingspercentage hadden van nog geen 1,1 %.
• Dat van al die telefoongesprekken 28,5 % interessant genoeg was om aan de politie of justitie door te spelen.
• Dat alle meldingen leidden tot een aanhoudingspercentage van nog geen 1,4 %.
• Er in het jaar 2006 slechts 700 misdaden via de verkliklijn werden opgelost.

Waar bellen al die mensen dan over vraag ik mij af, als grofweg maar een kwart recherchewaardig is. In den beginne bellen ze natuurlijk omdat zij vinden dat iemand anders bepaalde dingen niet mag doen. Gezien de statistieken vinden de mensen blijkbaar vier keer zoveel zaken misdrijven, dan de politie en justitie. Een gevaarlijke tendens vindt de Frater. Dat betekent eigenlijk dat, zonder iets misdadigs gedaan te hebben, politiemensen voor zijn deur kunnen staan om hem mee te nemen naar het bureau en hem aan een kruisverhoor mogen onderwerpen. Waarvoor weet hij niet. Iemand had de politie getipt over vermeende criminele activiteiten. Na de gebruikelijke stokslagen zal blijken dat de Frater tot de andere 98,6 % behoord en hij wordt weer vrijgelaten. Nu weet hij gelukkig waar hij van verdacht werd, maar nog niet aan wie hij dat te danken heeft. Dit zal hij ook nooit te weten komen want de kliklijn is anoniem.
Een doemscenario waar iedereen zomaar de dupe van kan worden ! Nu zal dat de Frater niet snel gebeuren, gezien zijn vroom morele levenshouding, maar toch, het zal je maar overkomen. De kliklijnen als aanvulling en verrijking van de reeds bestaande burenruzie, als het ware.

Het is toch erg jammer dat de door automatisering vrij gekomen tijd, nu besteed wordt aan het begluren en verklikken der medemens.
Men had beter een goed boek kunnen lezen.

Bloed, brood en spelen

Wat was het gisteravond toch stil op straat. Even dacht ik dat er weer een voetbalwedstrijd van het Nederlands elftal bezig was, maar nee, een uitzending van Peter de Vries was het die de gemoederen zo bezig hield. Het blijft hetzelfde genre, deze keer geen nationalistische gevoelens of honger naar de bal, maar honger naar bloed. Dan blijkt ook hoezeer de publieke terechtstellingen van een paar honderd jaar geleden, heden ten dage danig gemist worden door de gemiddelde Nederlander. De laatste terechtstellingen in Nederland dateren ook alweer uit de jaren na de tweede wereldoorlog en waren niet openbaar.
Nee, dan de dagen van Oldenbarneveldt. Of moet ik zeggen de laatste dag van Johan? Men kon op het Binnenhof over de hoofden van de kijklustigen lopen. Zo gaat dat nu nog in Ar Riyad, China, VS en menig andere Middeleeuwse Staat, waar deze oude tradities nog steeds in stand worden gehouden.
Wat is dat toch, dat de bevolking zo aantrekt bij executies? Is dat het zien van bloed, het beseffen van hun eigen vergankelijkheid of is het een diep gekoesterde wens zelf iemand te vermoorden, maar wordt dit door de wetgeving aan banden gelegd?
Ik opteer voor het laatste. Het jacht- en territorium instinct, als het ware.

Hoe kan de moderne mens, in de landen waar geen terechtstellingen meer plaatsvinden, deze bevrediging dan krijgen? In het diepst van zijn wezen zal er altijd een gemis zijn. Iets waar men zich niet bewust van is, maar wat men toch terdege voelt.
Onbewust zoals altijd, gaat de moderne mens op zoek naar bloed en vindt dat in de sportwedstrijden. Het gegil en gekrijs bij een heden ten daagse voetbalwedstrijd moeten haast van de zelfde orde van grootte zijn als destijds bij de executie in 1619 op het binnenhof in Den Haag.
Het programma van P. R. de Vries moet ook iets dergelijks losgemaakt hebben in de Nederlander. Het gevoel alsof men jaagt op loslopend wild, het gevoel alsof je het angstzweet van het dier al ruiken kan en tenslotte het onvermijdelijke genadeschot. Dit alles niet door hemzelf gegeven, maar in de persoon van Peter Rudolf, iemand waarmee de kijker zich goed kan identificeren.
De installateurs van mijn keukenblok hebben het nu nog over de geslaagde jachtpartij van gisteravond. Het was wel laat geworden, half een, maar je moet toch iets over hebben voor zo’n onvergetelijk avontuur. Een avontuur waar ze nog de hele week op teren kunnen en die voorlopig de honger naar bloed weer even gestild heeft.
Tot de volgende P.R. de V.-uitzending, voetbalwedstrijd of wereldoorlog.